“Alle inwoners nu van Athene en de vreemdelingen die daar verbleven, besteedden hun tijd om naar de nieuwste ideeën te luisteren en daarover te discussiëren” Handelingen 17:21.

“Voor God bent u nu geen vreemdelingen of buitenlanders meer, nee, u hebt dezelfde rechten als de Joodse christenen. U hoort nu ook bij het volk van God, bij Zijn gezin” Efeze 2:19.

Zaterdag 20 oktober

Daar zijn we dan, ’s avonds laat, in Athene! We kunnen geen woord lezen van alles wat we in het Grieks om ons heen geschreven zien staan en van wat we in het Grieks horen spreken.

Eigenlijk een heel goede start van deze 2^e outreach. Even voelen we hoe het is om in een vreemd land te komen, niets te kunnen lezen of verstaan van wat om je heen wordt gecommuniceerd. Een heel andere cultuur.

Maar ook een groot verschil met wat de vluchtelingen meemaken. Wij werden verwacht en gastvrij onthaald door het team van “One heart”, wat bestaat uit Arno en Sahar Lankhaar en Ilir en Kate. One heart, de organisatie die werkt onder vooral de Farsi-sprekende vluchtelingen die veelal uit Iran of Afghanistan komen.

Wij, dat zijn Niek (huisarts), Josien, (de vrouw van Niek, zijn rechterhand, doktersassistente en veel meer dan dat!) en Addie (verpleegkundige). We vormden een klein, maar hecht team.

Zondag 21 oktober

Op zondag hebben we kennis gemaakt met elkaar en met de gemeente die door Arno en Sahar is gevormd. De gemeente bestaat uit bijna allemaal vluchtelingen. Indrukwekkend om daar even deel van uit te mogen maken. De onderlinge verbondenheid, de aandacht voor elkaar. Geen dienst van 10 – 11 uur en daarna allemaal vlug naar de eigen koffie. Nee, ontmoeting van 16.00 – 20.30 uur! Ontmoeting met elkaar, maar ook een tijd van aanbidding, van luisteren naar het Woord wat geopend wordt.

Maandag 22 t/m woensdag 24 oktober

Van maandag t/m woensdag hebben we medische zorg mogen geven. Voor deze 3 dagen mogen we gebruikmaken van een prachtig conferentiecentrum. We hebben dit op maandagmorgen snel ingericht voor de medische zorg. Drie slaapzalen richtten we in: 2 spreekkamers en een kleine apotheek! De vluchtelingen worden met een bus opgehaald uit het kamp en uit andere ‘huizen’, krijgen bij aankomst koffie, thee, brood enz. Ze blijven de hele dag en krijgen naast de medische zorg, een goed verzorgde warme maaltijd, de mogelijkheid om te douchen, hun haar te laten knippen, alle ruimte om met elkaar te praten en hun ervaringen te delen. Athene! Tijd om te delen en te luisteren. Er is alle ruimte om over het evangelie te spreken; er wordt niets opgedrongen, maar er is tijd en openheid. De kinderen spelen intussen heerlijk buiten in een veilige speeltuin. Vrijwilligers, bijna allemaal ook vluchteling, zijn beschikbaar voor allerhande hand en spandiensten.

Ontroerend om ’s morgens de vluchtelingen aan te zien komen en door de dag heen hun verhalen te horen. Zo maar even een paar van die verhalen:

Een 34 jarige vrouw uit Afghanistan komt met haar baby van ruim 4 maanden. Ze maakt zich wat zorgen over de baby en voelt zichzelf niet zo lekker. Bij nader onderzoek blijkt ze in verwachting te zijn van haar 8^e kindje! Haar 8^e kindje verwachten, in een kamp waar ze met haar man en 7 kinderen in een kleine container leeft. Ze heeft nog maar kort geleden de vechtpartij daar met eigen ogen gezien waarbij 1 dode viel. Haar dochtertjes worden bekogeld met stenen. Athene, zo dichtbij huis, tegelijkertijd zo onbeschrijfelijk anders. Een voorrecht om even naast haar te mogen staan, troostend, een levende heenwijzing naar Jezus te zijn, voor haar te bidden.

Een 53 jarige vrouw, sinds 3 maanden weduwe, gevlucht met haar dochter, nu in een klein onderkomen in een grote tent, liggend op een betonvloer. Ze wordt meteen op bed gelegd omdat ze bang was dat ze een nek- en rughernia had. Bij nader onderzoek bleek dat allemaal gelukkig niet het geval. Door de koude, harde betonvloer, haar verdriet enz. had ze zoveel pijn! Maar wat geweldig om dan tijd te hebben om met haar te praten, met haar te wandelen, haar te stimuleren tot bewegen en langzaam maar zeker een lach op haar gezicht te zien verschijnen.

Een 18 jarige jonge vrouw uit Iran, net bevallen van haar 2^e kindje, slordig gehecht in het ziekenhuis, geen nazorg, veel pijn. Niek kon de pijn verlichten door een paar hechtingen te verwijderen en haar wat medicatie mee te geven.

Een 23 jarige man, gevlucht, een onderkomen zonder douche, eten of wat dan ook, slapend op een koude, harde betonvloer. Epilepsie, sceptisch over het geloof. Hij zag het evangelie handen en voeten krijgen, ervoer de liefde van Jezus en geeft zijn leven aan Hem over! Vreemdeling in Athene, tijd om te luisteren naar het evangelie. Nu behorend bij het volk van God, bij Zijn gezin!

En zo kunnen we nog veel verhalen vertellen. We mochten zo’n 75 mensen helpen, hen liefde geven, aandacht, medicijnen, een moment van hoop en bemoediging. Een levende heenwijzing naar Hem, die hen liefheeft en in deze miserabele omstandigheden wil ondersteunen. Moeilijk om hen aan het einde van de dag uit te zwaaien; daar gaat de bus, die hen terugbrengt naar een bijna uitzichtloze situatie.

Donderdag 24 oktober

Donderdag naar Malakassa, een van de vluchtelingenkampen. In de zomer een prachtige, toeristische omgeving. Buiten de zomer een afgelegen oord, waar de wind, de regen enz. vrij spel heeft en de temperaturen tot beneden het vriespunt kunnen dalen. Daar, net buiten het zicht van de toeristen, staat een kamp waar zo’n 3000 mensen wonen. Ver weg van de stad, achter prikkeldraad, overgeleverd aan elkaar. Wachtend op het moment waarop ze aandacht krijgen en toestemming om verder te trekken naar het land waarnaar ze op weg zijn. Misschien over 2 jaar, of over 3 of over ???

We zijn diep onder de indruk van een man die daar al 3 jaar in een kleine container woont met andere vluchtelingen en tot bekering is gekomen. Hij staat! want wij moeten zitten, op zijn bed en op een enkele stoel. Maar hij verspreidt daar licht met zijn gulle lach, heeft zorg voor de mensen, is dol op kinderen. Hij heeft ons verwacht en maakt thee van het weinige wat hij heeft en in een kleine koekenpan een soort poffertjes! Wat een liefde! Op onze vraag waar we voor hem mogen bidden zegt hij dat hij het goed heeft en in het kamp wil blijven, zodat anderen die het volgens hem veel harder nodig hebben, eerder weg kunnen uit het kamp. Of we voor hen willen bidden!

“Mijn handen en Mijn voeten zijt gij!” Wat een voorrecht om dat een paar dagen zo intens te mogen ervaren! En wat een overgang als we dan weer op Schiphol aankomen; we voelen ons daar wat vreemdelingen. Wij zijn veilig thuisgekomen en hebben weer alle comfort, maar we voelen ons verbonden met de mensen die we in Athene moesten achterlaten, one heart door Hem, Die ons verbindt. We zien uit naar de volgende outreach; gelukkig gaat er in november DV al weer een team!

Addie Schipper