Medical outreach Athene, november 2018
We have finished the work! De spreekuren zijn klaar. Drie dagen van hard werken zitten er op. De bus, die elke dag (over)vol aankwam, is definitief vertrokken. Met waardevolle mensen en kinderen weer terug naar hun so(m)bere woonplek. We zagen de mensen uitstappen, elk zo verzorgd als mogelijk, sommigen al enkele jaren in Griekenland, anderen zojuist gearriveerd in het vluchtelingen kamp.
Driemaal mocht ons medisch team voor een groep van 50-60 vluchtelingen zorgen, allen Farsi-sprekend uit Iran of Afghanistan. Mensen met traumatische ervaringen, allen met een eigen (vlucht)verhaal. Een doorsnee van de samenleving zagen we, zoals je op een gewoon huisartsspreekuur zou zien. Een zwangere moeder met meerdere kinderen, een tandarts, normale gezinnen, diverse sterke jonge mannen, een psycholoog, jonge stellen, een universitair docent.
Terwijl we druk waren met de spreekuren, waren de andere vrijwilligers van de vluchtelingenkerk bezig met ontbijt uitdelen, maaltijden koken, kleding verdelen, haren knippen en aandacht geven aan groot en klein. Zo konden de vluchtelingen voor eventjes proberen hun zorgen opzij te zetten. Desondanks zagen we in de spreekkamer bijna bij iedereen, een diep bezorgde of eenzame blik in de ogen. Uiteraard niet alleen vanwege hun lichamelijke klachten…
Intake met urinecontrole, bloeddruk meten, wegen, daarna doktersbezoek en “apotheek” volgden. De mensen kwamen met veel verschillende klachten…
Het was een kunst op zich om met de tolk, de verwachtingen en het beperkte aanbod van diagnostiek en behandeling het juiste te doen.
Sommige patiënten konden goed uitleggen welke ziekten zij al in het thuisland hadden en welke onderzoeken daarvoor zijn gedaan (vaak uitgebreider dan in Nederland). We gaven dan een check-up en geruststelling en waar nodig behandeling. Bij ernstige klachten volgden bv een longfoto, bloedonderzoek of verwijzing naar een specialist.
Veel klachten waren echter pas tijdens of na het vluchten ontstaan. Voor een deel konden we de klachten “normaliseren” en uitleggen wat stress met een lichaam doet: huidproblemen, flauwtes, letterlijk hart-, hoofd-, spier- en gewrichtspijnen…. Zóveel stress was te zien, niet alleen als gevolg van traumatische gebeurtenissen tijdens het vluchten, maar ook door de huidige leefomstandigheden in het vluchtelingenkamp. Ouders, gescheiden van hun (kleine) kind, dat in een ander land verblijft en elke dag opnieuw vraagt “wanneer zie ik je weer?”. Wat een psychisch lijden! Veel kinderen, die wél met hun ouders woonden in een container (woonplek), zagen er bleek en stil uit. Hun ouders hielden hen binnen, uit angst voor de onveilige en vieze situatie buiten. De moeders leken eerder 60 dan 30 jaar vanwege de stress. Op de outreach dag konden de kinderen gelukkig voor één dag eventjes kind proberen te zijn. Spelen in de speeltuin, voetballen op het sportveld, tekenen en spelletjes doen met elkaar en de vrijwilligers.
Wat hebben we genoten van het samenwerken met de vrijwilligers van “One Heart”! Een Stichting voor hulp aan vluchtelingen in Athene en door (ex-) vluchtelingen. Zij zijn allen christen (geworden) en wat maakt dat verschil in hun leven… We zagen hoop en vreugde in hun ogen, ondanks hun eigen trieste geschiedenis en uitzichtloze omstandigheden.
De stichting “One Heart” die HCF heeft gevraagd voor medical outreaches, werkt samen met een paar ziekenhuisspecialisten, die gelukkig bereid zijn vluchtelingen beperkt te zien. En dat is maar goed ook, want waar zouden deze mensen anders heen kunnen gaan? We hoorden over zeer schrijnende situaties waarbij de vluchtelingen medisch niet geholpen worden op een menswaardige, respectvolle manier, zelfs niet bij een bevalling…
Een heel bijzondere tijd zit er op! We hebben keihard gewerkt, super genoten van de mensen om ons heen en hard gebeden voor al dit leed. Elke dag kregen we een mooie bemoediging “zomaar” in de vorm van een prachtige bijbeltekst of lied. En dat maakte ons erg dankbaar en sterk. Het herinnerde ons aan de levende God van de Bijbel, die omziet naar elk mens, en zeker naar diegene die lijdt. Hij is degene die elk mens maakte en o zo kostbaar vindt. Dit mochten we uitdragen door ons praktische medische werk, een luisterend oor, helpende hand, meelevende blik en een biddend hart. The work is finished! Voor ons tenminste… Gelukkig gaat God door met Zijn werk, en zal Hij omzien naar de mens, die Hem zoekt. Dat dat verschil maakt, hebben we duidelijk kunnen zien deze dagen. Dankbaar kijken we terug!
Vrienden, familie, gemeenteleden en collega’s: ontzettend bedankt voor jullie meeleven in welke vorm dan ook!
Esther de Rooij